vrijdag 28 mei 2010

Vlooienpreventiedag.


Ja hoor, het was weer zover. Vlooienpreventiedag dus.
Die dag moet altijd zo zorgvuldig mogelijk worden ingericht, omdat onze haarfabrieken anders in de war raken en bovendien in opstand komen.
Mevrouw Katblad begint dus de pipetten tevoorschijn te halen als er niemand in de buurt is. Ja, want alleen al het halen van de pipetjes uit de verpakking (doordrukstrips) kan al paniek veroorzaken, en dat is het laatste wat wij willen.
Zij draait dan ook alvast de dopjes af, boort met datzelfde dopje een gaatje voor en zet de pipetten op hun staart (tegen het leeglopen) klaar op het aanrecht. Daarna is het alleen nog een kwestie van snel het dopje losdraaien en de pipet in de nek leegdrukken op de huid. Maar daar heb je natuurlijk wel de haarfabrieken bij nodig, bij dat nekgedeelte dus.
Wij gaan niet achter de katten aan, want dat werkt niet. Zodra mevrouw Katblad een paar stappen richting slachtoffer heeft gezet, kijkt deze laatste wantrouwend om en trekt dan een sprintje richting verwegistan. Ze voelen het aan, de loeders. Ook is het niet verstandig een haarfabriek te behandelen terwijl er een ander slachtoffer bij aanwezig is, want nummer twee zien we vervolgens een halve dag niet meer terug op de redactie. Nee, het is zaak om te wachten tot er 1 van de slachtoffers zonder argwaan bij zijn voerbakje zit te kauwen op een brokje, hem vliegensvlug op te pakken, op het aanrecht te zetten en hem met 1 arm in de houdgreep te hebben terwijl je bliksemsnel het dopje verwijdert. En zo deed mevrouw Katblad dat dus.
Het eerste slachtoffer was de Boez. Hij komt altijd tijdens het koffiezetten een snoepie halen, springt daarvoor op het aanrecht en dus was het verder een makkie. Hoewel, de Boez, eerder dit jaar nog afwachtend en rustig onder de vlooienbehandeling, werd wild zodra mevrouw K. hem in de houdgreep had. Het dopje was snel van de pipet afgedraaid, maar toen begon het zoeken naar een plekje huid. Boez heeft een dikke vacht en nooit een halsbandje om gehad, en dat bemoeilijkt de zaak. Toen het pipetje een plekje huid had gevonden en Boez de eerste druppels op zijn huid voelde, begon het gevecht pas goed. De Boez is sterk, daar kwam mevrouw Katblad wel achter, en lenig is hij ook want hij weet zich in de meest vreemde bochten te wringen. Maar, alle vloeistof is uiteindelijk op de juiste plek terecht gekomen, dat wel, en toen kon hij weer worden losgelaten. Vervolgens had mevrouw K. wel een pauze nodig trouwens. Boez had op het tapijt plaatsgenomen en ging zich zitten krabben, met een achterpoot precies op de juiste plek in zijn nek. Daarna waste hij zijn poot, krabde weer, waste, en dit herhaalde zich een paar keer. Daar waren wij niet blij mee, maar toen we hem dat wilden vertellen, verliet hij ons door door het Poezenloket naar buiten te vluchten.
Na een poosje kwam Cera nietsvermoedend binnen. Cera was gelukkig een stuk rustiger maar ook zij heeft een dichtbehaarde vacht en weinig blootliggend huid. Toch was mevr. K. snel met haar klaar.
Halverwege de dag konden wij mevrouw Troy behandelen. Zij heeft tot vorig jaar altijd een bandje gedragen en dus hadden wij een mooi streepje huid tot onze beschikking. Bovendien bleef T.T. erg kalm, want zij kent met haar bijna 16 jaar de klappen van de zweep zo langzamerhand wel. En wat moet dat moet, je komt er toch niet onderuit heh? Daarom.
Het laatste slachtoffer is tevens de moeilijkste. Ja, Japekoppie dus. Wij konden hem pas in de loop van de middag bij zijn lurven grijpen, en hij schreeuwde direct al moord en brand. Zijn behandeling duurde het langst omdat hij telkens probeerde weg te klimmen via de schouder van mevr. K. en zodoende ook een paar keer met zijn nagels in haar trui vast kwam te zitten. Een goede reden om nog harder te gaan gillen dus. Uiteindelijk kregen wij alle vloeistof in zijn nek gespoten en konden wij hem loslaten. Nee, Japekop is niet makkelijk, dat wisten we al toen hij nog slechts een ventje van 8 maanden oud was en hij "geholpen" moest worden. Terwijl zijn broers onder plaatselijke verdoving de ingreep zonder problemen ondergingen, schreeuwde Japekop bij voorbaat al de hele tent bijelkaar en moest hij eerst een kalmerend goedje ingespoten krijgen. Zo'n vlooienbehandeling ziet hij ook als een soort castratie, en daarom vecht hij voor zijn leven zodra hij op het aanrecht is gezet. En of dat ooit nog overgaat? Wij vrezen van niet....

4 opmerkingen:

ina zei

Ons vijftal is vandaag ook weer aan de beurt. 4 heb ik er al gehad, inderdaad, de laatste is tevens de moeilijkste: Lotje. Zij is beresterk en ze heeft er absoluut geen zin in. Bovendien ben ik bang dat ze inmiddels is gewaarschuwd door haar huisgenoten.
Vanavond bij het eten dan maar proberen.

Wilma zei

Heel herkenbaar, die strijd en die tactieken.

Hans zei

Hoe herkenbaar! Maar bij mij is Ceesje (15 jaar) de lastigste klant, de kater vind alles best.

Annemieke zei

Bij ons is het ook de kater die het allemaal gelaten ondergaat en de poes die het helemaal niet ziet zitten! Al lijkt het bij Mw katblad andersom