Hekel aan de winter.

Gisterochtend zagen wij Luna in de Kruidentuin. Ze lag wat de doezelen en was helemaal niet blij met onze komst.



Wij waren wel blij om haar te zien! Luna komt de laatste tijd weer wat meer buiten, en we zien haar eveneens wat vaker op het achterdak. Waarschijnlijk bevalt het lekkere weer van de laatste tijd haar goed, en dat geeft een oude dame weer wat meer energie, heh?
Wij hoorden van haar mens dat Luna de winter liever overslaat. Ze blijft, wanneer het sneeuwt en vriest, bij voorkeur binnen omdat zij zeer slechte herinneringen heeft aan de vrieskou. Hoe dat komt? Wel, Luna werd als jonge dame gevonden met haar tong vastgevroren aan een ijzeren hek of paal. Zij kwam in het asiel terecht en werd daar natuurlijk uitstekend opgevangen, maar hield wel een gespleten tong over aan haar vries-avontuur. Gelukkig kwam er al snel een mens opdagen (haar huidige mens dus) dat erg graag voor haar wilde zorgen, maar die ene winter zal zij nooit meer vergeten. Luna kan overigens uitstekend eten met haar gespleten tong, en met blazen en grommen heeft zij ook geen moeite.



Dat merkten we toen zijn gistermiddag bij ons langskwam om uit de waterbak te drinken, want Oscar zat daar (volgens haar) in de weg, en Luna was heel goed in staat om Os van de tafel te blazen en te grommen; zij gaf hem daarbij nog een tik na ook.




Even later kreeg Japekoppie (u ziet hem nog net achter de plantenpot) de wind van voren. Ja, Luna heeft zo te merken helemaal geen last van haar eens bevroren en beschadigde tongetje, en dus hoeven wij ook geen medelijden met haar te hebben.
Soms echter kan zij wat in de war zijn, is een eindje van huis gelopen en lijkt de weg dan niet meer terug te kunnen vinden, of heeft op dat moment zo'n last van haar spieren of gewrichtjes dat zij bepaalde sprongen niet meer kan maken. In elk geval zit zij dan net zolang te mauwen tot zij door haar mens wordt opgehaald (wij schreven hier al eerder over....).
Maar gisteren was deze dame dus in topconditie, en dat doet ons deugd.