Nieuwe maatregel.

Zwarte Gijs kwam bij de redactie langs en geloofde zijn ogen niet. Was hij al een tijdje op zoek naar zijn favoriete pest-slachtoffers, lagen ze daar gewoon binnen bij het Katblad te pitten! Het was daar toch geen daklozenopvang, wel? En toch ook geen asielzoekerscentrum?



Cera in diepe rust op de speciale poezenstoel



Oscar op de sofa nadat hij natuurlijk eerst zijn buik propvol heeft gevroten...

Nee, en wij zijn ook geen hotel of herberg, maar wel een schuilplek voor heel tijdelijke opvang tijdens zware buien, onweer, vuilniswagen of andere bijzondere omstandigheden. Alleen moeten wij dat "tijdelijke" aspect steeds weer aan het verstand van onze gasten zien te peuteren; eenmaal droog en veilig hebben ze te neiging in een diepe slaap te zakken die uren en uren duurt, en soms dus wel eens tot aan etenstijd.

Om nu duidelijk te maken dat het hier niet altijd de zoete inval is en zeker geen katherberg, hebben we besloten (mede natuurlijk op herhaaldelijk aandringen van onze Japekoppie) om gedurende de middag, als onze eigen haarfabrieken hun dutje doen, enige uren het luik af te sluiten. Dat is dan voor ons een zeer onrustige periode, omdat Oscar het niet eens is met dit afsluit-besluit en voortdurend tracht het luik in zijn geheel uit de deur te werken. Tegelijkertijd zit Cera voor het raam de verzopen prinses uit te hangen, zet daarbij haar allerzieligste blik op en mauwt alsof zij elk moment het bewustzijn kan verliezen door de nattigheid, honger en/of koude. Probeer dat alles maar eens te negeren, als gevoelig mens zijnde....
Maar wij zullen volhouden en rekenen natuurlijk daarbij op Pavlov en de inwendige klok van de haarfabrieken. Dat betekent wel dat wijzelf zeer punctueel moeten zijn en op vaste tijden het luik moeten sluiten en weer openen.

Uiteraard is de Boez het met deze nieuwe maatregel niet eens; hij moet naar buiten kunnen wanneer hij naar buiten wil, en dat is natuurlijk altijd op het moment dat het luik is gesloten. En dan hebben we weer heibel binnen....