Drukte van belang.

De Katbladstraat vanmorgen vroeg. Nog geen sporen in de sneeuw, behalve dan van Charli die al nog vroeger dan wij een heel klein rondje had gelopen, en van Japekoppie die dacht "wat mijn broer kan kan ik ook". Maar nog geen mensenvoeten dus... Zo konden wij een foto maken van een nog vrij "maagdelijke" sneeuwdeken in onze straat.
Wij besloten even een bezoekje te brengen aan de Hoftuin. En tot onze grote verbazing stormde de Boez ons opeens voorbij, rende de Poort door en sloeg de hoek om de tuin in.


Ziehier de sporen van onze Boez. Grote sprongen inderdaad!



De Hoftuin was ook nog onbetreden. De Boez waren we al direct kwijt; hij verschool zich ergens onder de struiken. Nu moeten we er wel bijvertellen dat het behoorlijk hard sneeuwde; in elk geval zo hard dat we vonden dat onze camera in gevaar kwam. We keerden dus terug naar huis, tot grote blijdschap van de Boez.



Wat later zat Japkop voor het raam. Hij had besloten dat het kattenluik niet goed genoeg was voor hem. Of we het raam wilde openen? Nee, dat wilden we niet. We wilden wel de deur voor hem opendoen. Voor deze ene keer dan, heh?

Het was al een uurtje later toen Oscar zich meldde. Hij was niet op de vlucht voor de sneeuw maar voor sneeuwballen. Want opeens wemelde het van mensenkinderen op de straat die ze druk lieten rondvliegen (sneeuwballen dus heh?) En Oscar vond dat niet zo plezierig. Tijd dus voor hem om even een paar brokjes te komen roven op de redactie. Zijn vacht was behoorlijk nat van de sneeuwvlokken, maar daar was ons tapijt goed voor; gewoon effe rollen!

Cera zat weggedoken onder onze buitentafel. Ja, het is altijd weer even wennen, die sneeuw. Vooral als het zo lang geleden is dat het zo hard sneeuwde. Of als je het nog nooit heb meegemaakt! Natuurlijk kwam Cera ook de redactie vereren met een bezoekje. Gezellig hoor, al die haarfabrieken over de vloer! Waar waren eigenlijk onze eigen katten gebleven? We moesten naar boven om ze te zoeken.

We namen eerst maar eens een foto van het achteruitzicht van de redactie. Dik besneeuwde daken dus. En daar zagen wij helemaal geen poezenpootjes in de versgevallen sneeuw! We maakten gelijk maar even onze keukenkoepel schoon want het was in de kamer beneden behoorlijk donker geworden. Het duurde echter niet lang of de koepel was opnieuw bedekt met een wit dekentje....

Japekoppie was ondertussen op het dekbed van het grote bed gaan liggen. Nee, hij had niet zo'n zin in een dakinspectie of nog een verkenningsronde in de sneeuw. Wel, dat hoefde ook niet van ons. Ja Japekop, je salaris wordt gewoon doorbetaald. Sneeuwverlet, heh? Daarom dus ja, en niks aan de hand. Ga maar lekker slapen!

Terwijl we boven aan het fotograferen waren, besloot mevrouw Troy de wacht te houden op de redactietafel. Binnen dan wel te verstaan!

De Boez zat uit het slaapkamerraam te kijken. Juist op dat moment viel er een enorme bui hagel, en dat kletterde behoorlijk tegen het raam en op de keukenkoepel! Altijd een gezellig geluid, daar niet van. Net of je aan het kamperen bent! Maar dan wel met de cv aan gelukkig...
We gingen maar weer eens naar beneden.

Daar zat mevrouw Troy dus. En door haar komst waren Cera en Oscar maar weer door het kattenluik gegaan, maar nu naar buiten natuurlijk.

Zij zouden later in de morgen nog enkele keren op bezoek komen. En Japekop zou nog wel een paar rondjes lopen in de straat, en de Boez zou nog vaak in- en uitspringen door ons luik. Wat een winterse gezelligheid! En daar hoorde uiteraard ook mensenbezoek en lekkere kopjes koffie bij! Ja, het was een drukte van belang bij het Leidsch Katblad op deze zondagmorgen.