We wachten het maar af...

Ja ja, eindelijk is het zover. Drie uur heeft het ons gekost (pfffff!) om dit eenvoudige kattenluikje in de deur aan te brengen, en dat terwijl het gat er al zat (van een vorig kattenluik....). Het probleem was de al aanwezige schroefgaten (scheef), die prima waren voor het vorige kattenluik maar dus niet voor deze. En omdat wij niet zo behendig zijn in het klussen, het werk nogal in de diepte gedaan moest worden (ja, kussentje onder de knieen) en de bijgeleverde schroeven ook niet helemaal de goede maat waren, werd het flink afzien. Wij hoeven u vast niet te vertellen hoe wanhopig je kunt worden als de mini-moertjes steeds uit je handen glippen terwijl je bezig bent en dan ergens verdwijnen op de grond.... Afijn, toen het luikje eenmaal zat, bleek de flap niet goed te werken (bleef steeds steken), en toen wij het al bijna hadden opgegeven, kwam peettante langs die ook nog een uurtje op haar knieën heeft moeten passen, meten en schroeven.
Het luikje is (komen wij achteraf tot de conclusie) niet van het beste soort. Maar wat kun je ook verwachten voor 20 euro? We bedoelen maar.....



Mevrouw Troy, die bekend is met luikjes, nam het vreselijke ding het eerst in gebruik. Nee, het deurtje gaat niet zo soepel en T. Troy keek dan ook erg bedenkelijk nadat ze naar buiten was gestapt. Voor Japekop was dat minder een probleem omdat hij gewoon zijn hele gewicht er tegenaan drukt. Zijn in- en uitgaan is dan ook van verre al duidelijk te horen.
De Boez echter heeft meer problemen. Hij vertrouwt ons geklus niet en dus ook dat luik niet. Ergens wel terecht, maar een beetje lef mist hij toch ook wel. Wij moeten hem dus nog steeds wijzen op het feit dat het flapje naar beide kanten uit kan zwaaien en dat hij er met zijn kop tegenaan moet drukken. Echter, hij heeft liever dat wij dat doen met onze handen. En zodoende hebben we weinig rust, want Boez wil elke 10 minuten wel naar buiten of weer naar binnen.



Zo zit hij dus constant voor de flap te mekkeren dat wij hem moeten komen helpen, en dat moet snel gebeuren als hij heeft gezien dat Cera buiten is.

Cera had haar klimuurtje. Wij hadden haar de hele dag nog niet gezien, maar in de namiddag verscheen zij plots op de pergola en wandelde daar enthousiast op en neer.

Toen wij de Boez naar buiten hadden geduwd (door het luik), kwam zij rap naar beneden.

Doch de Boez moest eerst even bijkomen van de schrik. Dat was gisteren dus.

Gelukkig heeft de Boez, nadat wij hem nog zeker 10 keer door de flap hebben moeten duwen, thans reeds 2 x zelfstandig in en uit weten te komen, en dat geeft hoop voor de toekomst. Als het luik het tenminste houdt, maar dat terzijde.

Cera echter is allerminst tevreden met de huidige openingstijden van de redactie en de alternatieve ingang. Het poezenloket is namelijk slechts beperkt open vanwege de oprukkende kou en de hoge energierekening, en het luikje is voor haar vooralsnog geen optie. Oorzaak daarvan is ook dat, toen zij net voor het luikje zat om het voorzichtig te verkennen, Japekop er van binnenuit een enorme knal tegenaan gaf. Daar schrok de arme meid zo van, dat zij besloot voorlopig uit de buurt van de nieuwe ingang te blijven.

Japekop is erg tevreden met het luik en gebruikt het veelvuldig. Hij vindt het alleen jammer dat op deze manier ook anderen vrij toegang hebben tot de redactie. Zo heeft buurkat (en broer van Japekop) Charli reeds een poging gedaan ons huis binnen te dringen, maar halverwege ging hij toch maar weer terug omdat Japekop binnen amok stond te maken. We moeten er trouwens niet aan denken dat zo'n zware jongen als Charli klem zou komen te zitten in het vrij kleine luik, want dat zou het einde kunnen betekenen van het krakkemikkige luik. Maar ach, we wachten het maar af...