Vallende blaadjes.

Japekoppie:
Nee mens, ik zit hier niet mijn behoefte te doen, dat had ik net al thuis op de bak gedaan. Je stond er met je neus bijna bovenop, weet je nog? Nou dan. Ja, ik heb het druk met de Nepeta, dat zie je toch? Voor mijn broodnodige rust inderdaad. Lekker even snuffelen en kauwen, dat heb ik hard nodig na die drukte van die drie oktober enzo. En dan nog ook dat gedrein van die Zoebel aan mijn hoofd, het steeds maar in- en uitlopen van Cera en bovendien daarbij nog eens die knallen voor mijn kop van mijn moeder. Nee, daar houdt ze maar niet mee op en ik ben bang dat ik die petsen zal moeten incasseren tot het bittere einde. Nee, ik mep nooit terug want je mag je moeder niet slaan toch? Zo is dat, ja.



Daarom moet ik af en toe even wat Nepeta scoren inderdaad, en omdat er hier zoveel staat, doe ik dat inderdaad op deze plek en niet bij zo'n lullig klein potje voor het poezenloket. Nee, ik ga niet mee op verkenning. Omdat ik hier voorlopig nog niet wens weg te gaan, nee. Loop jij je rondje nu maar alleen, dat kun je best. Dan zie ik je straks wel weer bij de redactie ja. Ja hoor, dag mevrouw Katblad, fotograaf, hoofdredacteur, cursusleidster of hoe je je verder allemaal noemt! Wel, voor mij ben je gewoon mijn mens, wat je anderen ook aan hun verstand probeert te peuteren. Ja, ik ben redelijk assertief en recalcitrant vandaag, dat klopt helemaal. Zullen de vallende blaadjes wel zijn of de nadering van een nieuw depressiegebied, ja. Zeg, je zou mij toch niet interviewen vandaag? Waarom stel je dan al die vragen? Omdat jij de baas bent, zeg je? Volgens mij word ik hier op dit moment vreselijk door jou in het ootje genomen, mevrouw Katblad! Maar je krijgt me toch echt niet zover dat ik met je meega!