Herinneringen.

Elke kat die bij je heeft gewoond laat een stempel achter op je ziel. Wij van het katblad, u als lezers van het katblad, weten dat beter dan ieder ander.
Wij vinden het telkens weer erg ontroerend de meelevende reacties te ontvangen en te lezen als we weer zo'n verdrietige mededeling hebben moeten brengen. Zoals nu. Max. En een tijdje geleden, Pluis. Vorig jaar, Pimmetje.
En dan staan we hier op de redactie ook weer even stil bij de haarfabrieken, huisgenoten, van wie wij afscheid moesten nemen.
Gelukkig is het alweer een poosje geleden (10 jaar!) dat wij zelf afscheid moesten nemen van onze Grote Koenk.
Zij kwam bij ons toen zij een week of tien was. De laatste van een nest; alle broertjes en zusjes waren al geplaatst maar de Koenk leek dom en sloom, was klein en bleef over. Toen wij de Koenk zagen, voelden we gelijk een zeker contact. Het klikte dus, en ze ging met ons mee naar huis. We noemden haar "Oentje" in het begin, maar al snel bleek ze alles behalve een "Oen" te zijn.
Ze was niet dom maar voorzichtig. Ze was niet sloom maar erg bedachtzaam. En eigenlijk, moesten we concluderen, was Oentje geen Oen, maar een grote, wijze poes, en wij wijzigden haar naam in "de Koenk", en later in "de Grote Koenk". We hadden de hoofdprijs gewonnen met onze Koenk.
Koenkie ging niet op een, voor haar vieze, kattenbak. Als ze een plas moest en de bak niet in orde bevond, ging ze voor die bak zitten, mauwde wat en staarde ons aan. De blikken die zij ons dan toezond, logen er niet om. Zo kwam het regelmatig voor dat wij, als de Koenk weer eens voor de ingang van de bak zat, vol schuldgevoelens opsprongen en direct gingen scheppen om alle ongeregeldheden uit de bak te verwijderen. Als wij dan daarmee klaar waren, werd de boel eerst uitgebreid geinspecteerd door Koenkie, en als e.e.a. in orde werd bevonden, deed zij haar behoefte.
Eens, toen wij een avond op pad waren, was de bak ook niet in orde, vond onze Koenk. Gelukkig stond de deur van het toilet op een kier en dus had zij zich toegang verschaft tot de mensen-wc en had haar poepje netjes in de pot gedeponeerd. Nee, Koenkie was niet dom.
Toen haar huisgenootje Mientje was overleden, bleef de Koenk lange tijd treuren. Zij beet haar buik kaal van verdriet en de fut was eruit. Wij namen toen Tokkie Troy in huis, en de Koenk had weer een doel in het leven: het verzorgen van een kleine soortgenoot. Toen Troy een nestje van vier zonen kreeg, was de Koenk de perfecte grootmoeder. Ze hielp met het wassen van de kleintjes en hield ze in de gaten als ze buiten speelden. En toen tenslotte alleen Japekoppie overbleef en door zijn moeder Troy werd genegeerd omdat hij te groot en oud voor haar was geworden, was de Koenk daar om de zorg voor het kleine ventje over te nemen. En dat terwijl Koenkie nooit zelf kits had gehad. Maar ze was dus de ideale pleeggrootmoeder.
De Koenk. We hebben veel met haar meegemaakt. We hadden echt contact met deze geweldige poes, en in tijden van ziekte of verdriet was zij er om ons bij te staan of te troosten. Zij was onze beste vriendin.
Toen, de Koenk was ondertussen 16 jaar, kwamen wij een keer van een vakantie terug en zagen wij dat het niet goed met haar ging. De oppas vertelde ons dat Koenkie sinds ons vertrek was achteruit gegaan en dat zij nauwelijks meer had gegeten. Wij gingen direct met Koenk naar de dierenarts, maar het was al te laat. Ze was heel erg ziek, terminaal, en vermoedelijk had ze gewacht met sterven tot wij weer thuis waren. We kregen nog een paar dagen om afscheid van haar te nemen, maar na 1 dag zagen wij hoe zij leed en besloten dat lijden niet te laten voortduren. Wij belden de dierenarts die, ondanks dat hij geen dienst had (het was in het weekend) bereid was naar zijn praktijk te komen. En de Grote Koenk, de Superoma, de Wijze Kat en onze grote Troost, stierf in onze armen. Nooit eerder waren wij (oke, was ik dus) zo intens verdrietig geweest. Sommige mensen zeiden later: ja, maar het was toch maar een kat? Je kunt toch weer een andere nemen? Nee, het was niet "maar" een kat. Zij was mijn grote vriendin; we snapten elkaar zonder woorden. Ze was er voor mij als ik het effe niet zag zitten. Ze kwam tegen mijn hoofd aanliggen als ik migraine had, ze kroop tegen me aan als ik me niet zo lekker voelde, de Koenk was er altijd op het juiste moment en we hoorden bij elkaar.
Niet-kattenbezitters kunnen zich dit niet voorstellen; dat je zo'n band kunt hebben met een poezenbeest. Een kattenbeest.
Ja, ik heb in het verleden ook honden gehad, blafbeesten dus. Blafbeesten kun je sturen, kun je dingen leren, zijn afhankelijk van jou en onderdanig. Best ook lief, vriendjesgevoel etc. Maar een kat? Echte liefde, oprechte liefde. En uniek. Elke kat is beslist uniek. En daardoor ontstaat er zo'n speciale band en dat maakt het afscheid nemen zo verdomde moeilijk. Elke kat is door zijn speciale karakter onvervangbaar. Er is geen tweede van. No way.
Dus elke keer als ik een bericht ontvang van iemand die afscheid heeft moeten nemen van zijn kat, voel ik dat extra intens. Het ergst in het leven is uiteraard het verlies van een geliefd mens, maar vervolgens is er het verlies van je beste vriendje, je kat. Altijd eerlijk, soms verwijtend (maar dat heb je dan verdiend), en bovendien de spiegel van je eigen geweten, van je eigen gevoelens. De kat. Jouw kat, jouw haarfabriekje.....