Moustaki (3)

De andere gasten van het hotel begonnen er al aan te wennen dat de Mouzsch vaak aan ons tafeltje te vinden was. Als vanzelfsprekend nam hij plaats op een stoel bij ons en wij genoten dan beiden van elkaars gezelschap. Er werd onder de gasten al gefluisterd dat, als wij zouden vertrekken, de katten waarschijnlijk ook wel weg zouden zijn.... Mee naar Nederland!



Het leek wel alsof Moustaki de beschermer was van de kleine Pouzsch. Wie weet waren haar kits ook wel de zijne? In elk geval was er veel genegenheid tussen die twee. Pouzsch echter ging nooit mee naar ons balkon. Het was net iets te ver weg voor haar en wellicht kon zij van zo'n grote afstand haar baby's niet meer horen roepen? Wij gingen haar haar ontbijt en avondeten dus maar brengen. Ze was dan te vinden op het terras of aan de zee.

De Mouzsch bleek ook een goed fotomodel. Hij vond onze belangstelling in elk geval erg fijn en ging er soms helemaal voor zitten.

Natuurlijk hield hij onze tas met Whiskasbrokken altijd wel goed in de gaten! Maar dat snappen wij uiteraard goed.

Mouzsch was ook brutaal genoeg om op de stoelen bij het terras aan zee te klimmen. Doch wij hebben een paar keer gezien dat hij toch door een bepaald personeelslid daar ruw werd verwijderd. Een keer zelfs zagen we dat Mouzsch een schop kreeg. Die was dan wel niet zo hard, maar toch hebben wij duidelijk onze afkering laten blijken en die dag bovendien geen fooi achtergelaten.

Mouzsch at graag brokjes van onze balkontafel. Wij konden de zak met Whiskas niet laten staan, want hij had zelden genoeg gegeten (vond hij zelf) en probeerde diverse malen de zak eigenpotig te openen.

Met de fotografie bemoeide hij zich ook graag. Maar dat kwam natuurlijk door dat slingerende koordje aan het toestel.

De balkontafel diende natuurlijk regelmatig te worden gecontroleerd op voedselresten of andere, belangrijke zaken. Het was net of we thuis op de redactie waren. Lekker onrustig gedoe dus.

Op het muurtje van het balkon hield de Mouzsch de omgeving goed in de gaten. Hij had tenslotte een territorium te verdedigen.

En als hij in de verte iets had waargenomen dat niet deugde, ging hij er voor een poosje vandoor. Dat kwam dan mooi uit want zo konden wij ook op excursie gaan zonder zijn gevoelens te hoeven kwetsen!

Maar toen kwam de dag van vertrek. We waren net begonnen met pakken toen opeens de Mouzsch onze kamer binnendrong en als vanzelfsprekend op de bedden sprong. Het was alsof hij voelde dat we weg gingen.

De koffers werden eerst geïnspecteerd, en toen deze gesloten werden, ging de Mouzsch er bovenop liggen.

Dit is het laatste beeld van onze Moustaki. We moesten de koffers wegbrengen en de Mouzsch werd door ons het balkon weer op gezet. We sloten de deuren af.

Daarna hebben we hem niet meer gezien, ondanks dat we nog vele uren rond het hotel en op het terras doorgebracht hebben, en aan zee hebben geluncht. Zou hij zich in de steek gelaten hebben gevoeld? Wel, wij voelen ons in elk geval wel schuldig daaraan. En afscheid nemen doet altijd pijn.....