Allemaal weer even wennen....

Wij (fotograaf/verslaggever) stonden weer klaar voor een eerste wandelingetje na onze vakantie, en verwachtten niets anders dan dat onze journalisten met ons zouden meegaan.
Echter, mevrouw Troy bleef liever in het loket zitten, Japekopppie wilde ook niet op pad en de Boez konden wij niet vinden. Gelukkig hadden wij nog onze freelance medewerkster en hulpverslaggeefster Cera. Zij is altijd bereid om de camera te begeleiden en huppelde als enige vrolijk en enthousiast met ons mee. Ja, Cera is behalve ons topmodel ook nog een fantastische steun voor ons in moeilijke tijden.
In de kruidentuin wilde zij even tussen het kattenkruid neuzen. Dat vonden wij prima want dat verdiende ze wel, heh? We gaven haar enkele minuutjes de tijd en gingen daarna de parallelstraat in.



We wandelden stevig door. Want ach, het is toch minder spannend als bijvoorbeeld Japekoppie er niet bij is, of de Boez.
Het viel ons trouwens op dat in de twee weken van onze afwezigheid de bloemetjes goed hun best hadden gedaan en nu flink stonden te bloeien, en zo kunnen wij dus een prachtig plaatje schieten. We kwamen verder niemand tegen in deze straat, sloegen af en gingen de steeg van Storm door en kwamen zo weer uit in de Katbladstraat.


Vervolgens brachten wij een bezoekje aan de Hoftuin. En daar sloten Japekop en de Boez zich bij ons aan. Er waren nog wat meningsverschillen in de Poort, dat wel. Dat had helaas tot gevolg dat Japekop omkeerde en terugging naar de redactie. Dat vonden wij erg jammer. Na twee dagen van vredig samenzijn op de redactie, wordt er toch weer zo nu en dan ruzie gemaakt en vindt er een machtsstrijd plaats. Misschien hadden wij nog wat langer op studiereis moeten blijven?

De Boez ging wel met ons mee en moest nodig een hoekje van de Hoftuin uitgebreid in kaart brengen met zijn neus. Wij zagen niet zo het belang daarvan in maar lieten hem toch maar even zijn gang gaan. Tenslotte is hij nog niet opgeleid tot journalist en moet hij de ruimte krijgen om zijn eigen ontdekkingen te doen.

Terwijl de Boez argeloos aan het scharrelen was tussen de steentjes, werd hij in de gaten gehouden door de twee broers Panda en Harremans.

Jut en Jul zaten al een tijdje bovenaan de trap de boel in de gaten te houden.

En Harremans kwam trede voor trede dichter bij de Boez en zijn vriendinnetje Cera...

Cera, die rond de vuilnisbak aan het zooien was, had als eerste in de gaten dat er boven haar en de Boez gevaar dreigde. Zij zag de bui al hangen dus.

En Harremans deed wat wij van hem verwachtten: hij kwam langzaam de trap af, ging in de aanvalshouding zitten en vervolgens besprong hij de arme Cera.

Maar Cera kent haar pappenheimers en was sneller dan Harremans. Met dat Har zijn aanval inzette, was Cera al een sprintje begonnen in de richting van de Poort naar de Katbladstraat toe.

En Harremans viste dus achter het net, zo te zeggen. De Boez ging haar achterna en wij volgden hen.

Terug in de Katbladstraat zagen we dat mevrouw Troy zich gelukkig normaal gedroeg. Zij hield de wacht op het bankje van de vergadertafel, een vertrouwd gezicht. Ach, mevrouw Troy is zo langzamerhand wel gewend aan het feit dat de hoofdredacteur af en toe de tent verlaat en dan enige weken achter de horizon verdwijnt. Ze weet ook dat de koffer altijd weer terugkomt en uitgepakt wordt. Dat leer je wel naarmate je ouder wordt, heh? En als de hele redactie maar niet wordt verplaatst (het huis blijft staan waar het staat) en je voerbakje regelmatig wordt bijgevuld......

Japekop echter had weer een hoop te mopperen. Hij is ook de straat nog nauwelijks uit geweest, terwijl hij juist degene is die reportages moet verzorgen betreffende de parallelstraten en het dakgebied. Hij blijft dus vooralsnog ernstig in gebreke. Japekop heeft de studiereis van de hoofdredacteur wel als enigszins traumatisch ervaren en wellicht heeft hij iets opgevangen over een vakantieliefde en heeft hij de naam "Mouzsch" horen vallen. En dat terwijl hij nog maar net over de komst van de Boez heen aan het komen was!

Wel, in elk geval is de roos, die we eigenlijk wilde wegdoen omdat hij maar niet naar behoren wilde bloeien, eindelijk gaan presteren. Tijdens onze afwezigheid zijn de knoppen open gebarsten en we hebben nu meer schitterende bloemen dan ooit. Zo zie je maar: af en toe dreigen en flink snoeien kan nog wel eens helpen.

Wat betreft onze redactieleden en hun prestaties voor het katblad (die dus ver onder de maat blijven), hebben wij besloten hen nog een paar dagen de tijd te geven om weer te wennen aan de normale situatie. Maar dan moet er echt weer gepresteerd worden en verwachten wij toch wel goed uitgewerkte verslagen van verkenningstochten en beschouwingen over het dagelijks leven in de katbladstraat. Ondertussen doen wij nog maar een wasje in de machine en dromen wat over de Mouzsch en zijn vriendinnen.