Moustaki (2)

Als wij tijdens een wandelingetje de Mouzsch tegenkwamen, kwam hij ons tegemoet en klom hij via onze spijkerbroek naar omhoog. Natuurlijk was het hem om het zakje (in de tas) met brokjes te doen, dat snappen wij best..... Maar toch waren wij altijd weer ontroerd over het feit dat hij ons herkende en wist dat hij het bij ons kon maken, zo'n klimpartij. Ja, dat schept toch wel een band, heh?



Vaak gingen wij 's avonds kijken naar weer een prachtige zonsondergang. En die moest dan uiteraard met de camera worden vastgelegd. Om de handen vrij te hebben, deponeerden we dan onze tas op een tafeltje.



Wel, u ziet wat er dan gebeurde. Ja, wij letten dus even niet op en prompt zat de Mouzsch dan met zijn snuit in de tas. Het was trouwens een nieuwe tas, daar gekocht in een winkeltje. We kunnen u dus berichten dat reeds na enkele dagen de tas er niet meer bepaald als nieuw uitzag. De nageltjes van de Mouzsch hadden de naden losgetrokken en de rafels hingen er al snel bij....

Maar de Mouzsch kreeg tenslotte altijd zijn zin. Brokjes tijdens de zonsondergang. Hadden we maar niet zo lang weg moeten blijven. Mouzsch had honger en recht op zijn portie Whiskas.

Ook op ons balkon was hij regelmatig te vinden. Niet alleen voor de brokjes, maar ook voor wat aaien en gewoon voor een ontspannen verpozen. Even in een veilige omgeving je poten wassen! En dat was best wel nodig, dat kunnen we u verzekeren...

Er was geen ontbijt meer zonder de Mouzsch. Na een flinke portie brokken hoefde hij niet meer zo nodig allemaal stukjes worst en kaas. Even kluiven op de tas was ook erg fijn. Die tas was ondertussen zijn tas, dat was wel duidelijk. Geen dief die onze portemonnee kon jatten; de Mouzsch zou dat echt niet toegestaan hebben.

Als wij wat zaten te tekenen of te lezen op het terras aan de zee, lag Mouzsch bij ons of vlakbij ons op een stoel lekker lui te wezen. Ja, omdat hij nu regelmatig eten kreeg, hoefde hij niet meer de hele dag op zoek naar voedsel en had hij dus heel veel vrije tijd. En die bracht hij het liefst door in onze nabijheid.

En als peettante op het strand lag te zonnen, zocht de Mouzsch haar graag op. Als zij ging zwemmen zat hij op een rots te wachten tot zij weer het water uitkwam.

En Mouzsch hield erg van de Nederlandse badhanddoeken. Als peettante deze had uitgespreid over haar ligstoel, werden ze uitgetest door de Mouzsch. Nat of niet, dat maakte hem helemaal niks uit.

Dit was ons strandje, dus ook het strand van de Mouzsch. Van een Belgische dame die vlakbij dit strandje woont, hoorden wij dat Mouzsch geboren was in het huis op de berg.

Dit luxe stulpje dus. Maar blijkbaar was hij daar niet gelukkig. In elk geval was hij van huis weggegaan en zwierf nu rond het hotel.

Eigenlijk was het een Nederlandse nederzetting, want er stonden 3 huizen. Twee ervan waren leeg op dat moment, maar in 1 van de huizen woonde het hele jaar door een Hollandse dame. Mouzsch was dus ook netjes ingeënt, hoorden we. En er stond heus wel een voerbakje voor hem daar. Maar blijkbaar was er ook iets bij of in dat huis wat hem niet zinde. Waarom zou hij anders bij het hotel zijn gaan wonen? Een enkele keer zagen wij de Mouzsch wel eens de berg op gaan, richting het huis. Maar of hij daar dan daadwerkelijk aankwam en verbleef, betwijfelen we. Gelukkig droeg de Belgische dame er zorg voor dat de Mouzsch zijn teken kwijtraakte, dus op een dag arriveerde hij op ons balkon zonder deze vreselijke bloedzuigertjes. Hij zag er toen gelijk een stuk beter uit!

Daar lag hij dan, onze Moustaki, zonder die vreselijke teken, met glanzende vacht en ondertussen flink wat aangekomen in gewicht. Op het muurtje van het zeeterras, genietend van de rust. En wij genoten van hem en maakten deze mooie foto. Onze liefde voor dit prachtige katertje groeide met de dag.