Eindelijk hadden we ze weer zover. Japekoppie en de Boez gingen met de fotograaf mee voor een reportage. Mevrouw Troy bleef liever thuis, maar gezien haar leeftijd waren we daar mee accoord. Bovendien moet er ook iemand op de redactie passen, heh?
In de parallelstraat kwamen wij Luna tegen. Zij zat weer op haar favoriete plek en zegt ook daarvoor een vergunning te hebben. Het kaartje zat achter de ruit van het wielhuis, zei ze, voor het geval we haar niet geloofden.... Wij geloofden haar.
De Boez stormde echter overal voorbij. Hij rende door de parallelstraat heen, langs Oscar en hield pas halt bij de Steeg van Storm. Op de foto ziet u hem nog net boven Oscar. Onder komt op zijn dooie gemakkie Japekop aanslenteren.
Wat hadden zij geen van allen gezien en de fotograaf wel?
Deze kleine uttel. Vol verbazing keek ze de drie grote jongens na. Van de fotograaf trok ze zich weinig aan en ze liet zich dan ook op de foto zetten. Toen ging ze in galop de ventjes achterna.
De ventjes hadden echter nog niets in de gaten. Ze waren een beetje aan het klooien gegaan. Om elkaar heendraaien, op- en af een tafeltje springen en meer van dat soort dingen.
De Boez zat ergens onder het tafeltje, Oscar deed net of hij hem aan het zoeken was. Japekop deed niet mee met dat spelletje maar volgde het wel.
Oscar was de eerste die de kleine had opgemerkt. Het kan ook zijn dat hij al wist van haar aanwezigheid (want hij was hier tenslotte al voordat de Boez en Japekop arriveerden), maar dat hij zich even had laten afleiden door de twee andere jongens. In elk geval verloor hij plotsklaps zijn belangstelling voor de Boez en stapte op de kleine af.
Japekop had haar nu ook in de smiezen gekregen. Nieuwsgierig kwam hij naderbij. Wij moeten hierbij nog vermelden dat er geen enkele sprake was van enige agressie of vijandigheid. Oscar en Japekop bleven uiterst kalm en kwamen stapje voor stapje dichter bij de kleine. Deze vond het toch verstandiger zich terug te trekken tussen de struiken.
Nou, over belangstelling had ze niet te klagen! De Boez was wel helaas aan de overkant van de straat gebleven. Het kleintje interesseerde hem geen klap. We vermoeden dat hij enigszins in zijn wiek geschoten was omdat Oscar geen verstoppertje meer met hem wilde doen.
Er volgde een kruip-door-sluip-door spelletje. Kleine tussen de struiken, Japekop en Oscar ook, dan de kleine weer uit de struiken en ga zo maar door.
Ondertussen kwam het zij-mens van de kleine naderbij. Zij had van een afstand toegekeken en de kleine in het oog gehouden. Ze vertelde ons dat het kleine meisje Mini heet en slechts 4 maanden oud is.
Wel Mini: Welkom in het Leidsch Katblad!! We horen vast nog wel meer over je!
Mini besloot om toch dan maar voorzichtig kennis te maken met Japekop. Maar toen Japekop zijn ogen wat verder dichtkneep, vond ze hem eigenlijk een engerd. En ze ging er in rap tempo weer vandoor.
Ja Mini, nu kun je wel denken dat je je hebt verstopt, maar je achterkant staat wel nog duidelijk zichtbaar op straat hoor! Ach, die kleintjes worden door schade en schande wel wijs. Een paar ontmoetingen met Bel en ze leert het snel! Bel de Franskat was overigens niet in de buurt. Daar waren wij stiekem best blij om. U snapt vast wel waarom.
We maakten nog wat foto's van dit schattige Mini-meisje. Toen werd de rust verstoord door wat groepjes fietsers en een jongeman die erg luid aan het converseren was met iemand die we niet zagen. U kent het verschijnsel wel. Ze komen zomaar je gebied binnen en nemen heel veel ruimte in met een onzichtbare gesprekspartner. Zo word je gedwongen kennis te nemen van een aantal intimiteiten of andere persoonlijke informatie, waar je dus niet op zat te wachten. In elk geval zaten de poezen er ook niet op te wachten, integendeel. Er brak paniek uit. De Boez vluchtte door de Steeg, Japekop en Oscar renden richting Kruidentuin. Het gezellig samenzijn was in 1 klap voorbij. De kleine Mini was tussen het gebladerte gedoken.
De fotograaf liep via de Kruidentuin terug naar de redactie. Geen spoor meer van Oscar of Japekoppie.
De Boez stond bij de redactie op ons te wachten. Charli was daar toevallig ook, druk bezig met het inspecteren van een potplant. Eigenlijk zouden enkele uren per dag de straten moeten worden afgezet, bedachten wij, zodat de katten ongestoord kunnen spelen en dollen. Weg met al die fietsen en wielhuizen en een verbod voor mobiele telefoons. Ja, zo zouden we het graag zien! Maar sommige wensen gaan nooit in vervulling. Te bizar zeker, heh?
2 opmerkingen:
Mini is mooi! Ze staat ook hoog op haar poten. Ben benieuwd hoe ze zich ontwikkeld.
Achgossie, die vijfde foto ! waar ze zo stoer met haar staart in een boogje loopt. Denkt zeker dat ze zo groter lijkt :-)
Een reactie posten