Toen wij thuis kwamen van een bezoekje elders in de straat, hoorden wij verderop een klaaglijk gemiauw. Daar moest dus wat aan de hand wezen. Omdat wij in de eerste plaats fotograaf zijn bij het Leidsch Katblad, haalden wij natuurlijk eerst de camera op, en gingen er toen op af. Het was dus Oscar, en hij zat op het dak.
Toen Oscar ons zag, begon hij nog harder te mauwen. Ja, want hij wilde wel van het dak af (het was al laat en ver na etenstijd), maar wist niet hoe. Of wij hem konden helpen?
Nou Os, wat denk je zelf? Moeten wij je opvangen ofzo? Lijkt ons geen goed plan. Oscar was er even stil van, bestudeerde de gevel en kwam tot dezelfde conclusie.
Daarna begon hij weer te krijsen. Tja Ozzy, daar schiet je niks mee op. Zou het niet een goed idee zijn om terug te gaan naar het punt waar je het dak opkwam? Dus de achterkant van je huis bijvoorbeeld? Ja, daar waar er een slaapkamerraam open staat?
Even later, toen het zij-mens van Os hem riep door dat raam, begreep Oscar eindelijk wat wij bedoelden. En hij verdween uit ons zicht. Wij nemen aan dat alles toen toch nog in orde is gekomen. In elk geval hebben wij Os inmiddels alweer op bezoek gehad en er werd nergens meer over gerept.
1 opmerking:
Oscar staat wel mooi tegen die zwarte lucht.
Een reactie posten