Hallo!

U kunt verder lezen over onze haarfabrieken op

http://www.hetleidschkatblad.blogspot.com/

Gauw gaan kijken want u mist een hoop!

Vanaf vandaag.....

Vanaf vandaag kunt u onze nieuwe berichten lezen op
www.hetleidschkatblad.blogspot.com, ons katblad in een nieuw jasje.
Met excuses voor het ongemak,
maar u zult zien: een hele verbetering (vinden wij zelf tenminste...)!

Niet bedreigend

Voorgrond Oscar, achtergrond Bohr

Bohr:
Net had ik nog het rijk alleen. Ja, daar ben ik altijd erg op gesteld, op rust dus heh? Nee, de meeste bewoners van dit Hof zijn pestkoppen, en dat heeft gemaakt dat ik niet zo graag buiten kom. Maar goed, zit ik dus lekker te genieten van die rust, komt Oscar opeens aanhuppelen. Nee, dat is geen pestkop geloof ik, maar zeker weten doe ik dat niet. Daarom hou ik hem inderdaad maar goed in de smiezen.



Het is wel mijn gras waar hij op zit te kauwen en tussen te snuffelen! Bovendien heeft hij meer aandacht voor die pollen dan voor mij, en dat steekt natuurlijk. Nee, aan pesten heb ik geen behoefte uiteraard, maar enige belangstelling mag hij toch wel tonen, niet?



Nee, hij zit mij niet zitten, dat is wel duidelijk. En nu weet ik even niet meer wat ik moet doen. Ja, ik zou kunnen teruggaan naar huis, maar omdat de situatie niet bedreigend is kan ik hier ook nog even blijven. Om erop toe te zien dat hij nog wat over laat van dat gras, heh? Ja, hij is leuk om te zien, die Os. Dus ik denk dat ik nog maar even blijf kijken. Dat hij de boel niet vernielt, ja.
U mag wel gaan want ik red het hier geloof ik wel. Nee, als ik al wat angst voor Oscar had gevoeld, is dat nu toch wel verdwenen. Dank voor uw support en tot ziens, mevrouw Katblad!

Vlooienpreventiedag.

Ja hoor, het was weer zover. Vlooienpreventiedag dus.

Die dag moet altijd zo zorgvuldig mogelijk worden ingericht, omdat onze haarfabrieken anders in de war raken en bovendien in opstand komen.

Mevrouw Katblad begint dus de pipetten tevoorschijn te halen als er niemand in de buurt is. Ja, want alleen al het halen van de pipetjes uit de verpakking (doordrukstrips) kan al paniek veroorzaken, en dat is het laatste wat wij willen.

Zij draait dan ook alvast de dopjes af, boort met datzelfde dopje een gaatje voor en zet de pipetten op hun staart (tegen het leeglopen) klaar op het aanrecht. Daarna is het alleen nog een kwestie van snel het dopje losdraaien en de pipet in de nek leegdrukken op de huid. Maar daar heb je natuurlijk wel de haarfabrieken bij nodig, bij dat nekgedeelte dus.

Wij gaan niet achter de katten aan, want dat werkt niet. Zodra mevrouw Katblad een paar stappen richting slachtoffer heeft gezet, kijkt deze laatste wantrouwend om en trekt dan een sprintje richting verwegistan. Ze voelen het aan, de loeders. Ook is het niet verstandig een haarfabriek te behandelen terwijl er een ander slachtoffer bij aanwezig is, want nummer twee zien we vervolgens een halve dag niet meer terug op de redactie. Nee, het is zaak om te wachten tot er 1 van de slachtoffers zonder argwaan bij zijn voerbakje zit te kauwen op een brokje, hem vliegensvlug op te pakken, op het aanrecht te zetten en hem met 1 arm in de houdgreep te hebben terwijl je bliksemsnel het dopje verwijdert. En zo deed mevrouw Katblad dat dus.

Het eerste slachtoffer was de Boez. Hij komt altijd tijdens het koffiezetten een snoepie halen, springt daarvoor op het aanrecht en dus was het verder een makkie. Hoewel, de Boez, eerder dit jaar nog afwachtend en rustig onder de vlooienbehandeling, werd wild zodra mevrouw K. hem in de houdgreep had. Het dopje was snel van de pipet afgedraaid, maar toen begon het zoeken naar een plekje huid. Boez heeft een dikke vacht en nooit een halsbandje om gehad, en dat bemoeilijkt de zaak. Toen het pipetje een plekje huid had gevonden en Boez de eerste druppels op zijn huid voelde, begon het gevecht pas goed. De Boez is sterk, daar kwam mevrouw Katblad wel achter, en lenig is hij ook want hij weet zich in de meest vreemde bochten te wringen. Maar, alle vloeistof is uiteindelijk op de juiste plek terecht gekomen, dat wel, en toen kon hij weer worden losgelaten. Vervolgens had mevrouw K. wel een pauze nodig trouwens. Boez had op het tapijt plaatsgenomen en ging zich zitten krabben, met een achterpoot precies op de juiste plek in zijn nek. Daarna waste hij zijn poot, krabde weer, waste, en dit herhaalde zich een paar keer. Daar waren wij niet blij mee, maar toen we hem dat wilden vertellen, verliet hij ons door door het Poezenloket naar buiten te vluchten.

Na een poosje kwam Cera nietsvermoedend binnen. Cera was gelukkig een stuk rustiger maar ook zij heeft een dichtbehaarde vacht en weinig blootliggend huid. Toch was mevr. K. snel met haar klaar.

Halverwege de dag konden wij mevrouw Troy behandelen. Zij heeft tot vorig jaar altijd een bandje gedragen en dus hadden wij een mooi streepje huid tot onze beschikking. Bovendien bleef T.T. erg kalm, want zij kent met haar bijna 16 jaar de klappen van de zweep zo langzamerhand wel. En wat moet dat moet, je komt er toch niet onderuit heh? Daarom.

Het laatste slachtoffer is tevens de moeilijkste. Ja, Japekoppie dus. Wij konden hem pas in de loop van de middag bij zijn lurven grijpen, en hij schreeuwde direct al moord en brand. Zijn behandeling duurde het langst omdat hij telkens probeerde weg te klimmen via de schouder van mevr. K. en zodoende ook een paar keer met zijn nagels in haar trui vast kwam te zitten. Een goede reden om nog harder te gaan gillen dus. Uiteindelijk kregen wij alle vloeistof in zijn nek gespoten en konden wij hem loslaten. Nee, Japekop is niet makkelijk, dat wisten we al toen hij nog slechts een ventje van 8 maanden oud was en hij "geholpen" moest worden. Terwijl zijn broers onder plaatselijke verdoving de ingreep zonder problemen ondergingen, schreeuwde Japekop bij voorbaat al de hele tent bijelkaar en moest hij eerst een kalmerend goedje ingespoten krijgen. Zo'n vlooienbehandeling ziet hij ook als een soort castratie, en daarom vecht hij voor zijn leven zodra hij op het aanrecht is gezet. En of dat ooit nog overgaat? Wij vrezen van niet....

Het Leidsch Katblad

Om organisatorische redenen starten wij op 1 juni a.s. met een nieuwe versie van het katblad, onder de naam van Het Leidsch Katblad. Er zal niet echt veel veranderen, alleen de indeling zal wat anders zijn en we beginnen met nieuwe labels.... Ook voor het tellen van bezoekers hebben we gekozen voor een nieuw (en veiliger) systeem.
Wij zijn nog druk met de opbouw van de nieuwe site bezig, maar u kunt wel alvast een kijkje nemen op: www.hetleidschkatblad.blogspot.com!
Dit oude katblad blijft voorlopig ook nog wel een tijdje in de lucht (leuk als naslagwerk), maar per 1 juni zullen daar dus geen nieuwe berichten meer in verschijnen....
Heeft u nog tips/suggesties voor ons nieuwe Katblad? U kunt deze kwijt onder het testbericht van de nieuwe blog!
De redactie.

Blijven proberen...

Oscar:
Ik zie jullie wel! Lekker aan het dineren met zijn allen, heh? En mij niet uitgenodigd, heh? Kom nou effe! Ik werk toch ook voor het Katblad? Dan mag ik toch wel een keertje mee-eten?



Er moet toch een manier zijn om het loket weer te openen. Ja, ze hebben het zó voor mijn snufferd dichtgeschoven zodat ik er dus niet meer in kan. En ik zag mevrouw Katblad wel lopen hoor! Eerst met die ritselende zakjes en toen met die bakjes. En nu staan ze allemaal te eten, behalve ik dus. Altijd hetzelfde liedje hier, altijd dat loket dicht als ze gaan Gourmetten....



Thuis moet ik altijd Whiskassen, maar ik wil ook wel eens een keer Gourmet!
Nee, het gaat weer niet lukken vanavond. Ik grijp er weer naast, helaas. Wel, morgen nieuwe ronde, nieuwe kans. Want ik blijf het natuurlijk gewoon proberen, heh? Nee, de Os geeft niet gauw op, dat kan ik u verzekeren.

Spuugzat...

Charli:

Nee, ze zijn nog niet klaar met dat getimmer in mijn huis, en zo langzamerhand ben ik het dus helemaal spuugzat. En nou schijnt het dat ik iets doms heb gedaan, maar dat was helemaal buiten mijn schuld om, dat kan ik u verzekeren. Ja, terwijl ik boven op onze kamer opgesloten zat, zijn ze de nieuwe trap gaan verven. U voelt hem al? Inderdaad, ik ben toen ontsnapt en ben over die witte troep heen gelopen. En nou schijnen er allemaal pootafdrukken op die trap te staan. Van mij dus, ja. En omdat het nu allemaal nog langer gaat duren, geven ze mij daarvan de schuld. Nee, ik pik het dus niet langer. Ja, nog effe en ik trek weer definitief in bij mijn moeder (mevr. T. Troy - red.). Nee, ik weet dat ze daar niet op zit te wachten, maar ik ben toevallig wel een kind in nood heh? En geen moeder laat een kind in nood aan zijn lot over, is het wel? Nou dan.... Spuugzat ja.

Opgesloten.

Boez:
Zal ik nou wel of zal ik niet naar binnen? Het mens wil dat ik nu ga springen, maar ik weet bijna zeker dat ze daarna het raam dicht zal doen en dan kan ik er hier niet meer uit. Ja, ik ben een vrije jongen en kan erg slecht tegen opgesloten zitten. Daarmee bedoel ik dat ik graag alle ramen en deuren open wil zien, zodat ik daar op elk moment van de dag door naar buiten of naar binnen kan. Ja, als ik het in mijn kop krijg dat ik naar het dak wil, moet dat snel kunnen plaatsvinden en dat betekent dat het slaapkamerraam open moet staan. Wil ik daarentegen vanuit de keuken naar de straat, dan moet het Poezenloket open zijn. Ja, ik weet dat we ook een kattenluik hebben, maar via het loket gaat het allemaal sneller, en om de een of andere reden heb ik altijd haast. Ja, zo zit ik nu eenmaal in elkaar, heh?
Maar zal ik nu wel of zal ik niet springen? Lastige keuze inderdaad.



Nou, vooruit dan maar, al ga ik er vast spijt van krijgen.



Zie je wel? Alles zit potdicht. Ja, het ging precies zoals ik u vertelde: ik was nog niet binnen of dat raam ging dicht. En nu zit het beneden dus ook allemaal dicht en ben ik derhalve hartstikke opgesloten. Nee, de volgende keer trap ik er echt niet meer in want mijn vrijheid is me gewoon veel te lief. Tenzij ik heel erge honger heb natuurlijk, dan liggen de zaken weer anders....

Kip, ik heb je.

T. Troy:
Er moet meer buiten gegeten worden. Door mijn mens dus, heh? Ja, want dan krijgen we tenminste vaker wat aangeboden. Wel, dat ligt aan het feit dat ze binnen het tapijt niet wil bevuilen met fliebertjes voedsel, en buiten schijnt dat niet uit te maken. Nee, daar ligt geen tapijt en dus gelden daar andere regels. Ja, die bevallen me wel. Maar goed, vandaag was er dus kip. Een hele uit de oven, met thijm uit de Kruidentuin. Op de foto ziet u mij net een flinke flieber consumeren. Ja, een borststukje was het. Ik moest het snel opeten want er waren nog andere kapers op de kust.



Oscar zat dus onder de bank vreselijk te zeuren, maar toen puntje bij paaltje kwam en hij een flieber kreeg aangeboden, wilde hij het niet. Ja, hij liet het zomaar op de grond vallen en toen was mijn zoon (Japekop - red.) er natuurlijk als de kippen bij.



Wel, hij had al verschillende fliebers achter zijn kiezen natuurlijk, maar is nooit tevreden. Nee, hij blijft doorzeuren tot ons mens OP! heeft geroepen. En dan nog. Ja, dan wil hij met eigen ogen zien dat het ook daadwerkelijk allemaal op is.
Maar het mooie weer lijkt weer voorbij en dat betekent dat ze niet meer buiten eet maar binnen. En daar ligt dus tapijt. Veel minder gezellig inderdaad.

Overpeinzingen.

Japekoppie:
Het is wel mijn ex-verloofde met wie de Boez zo ligt te rollebollen.
Nee, ik ben niet boos maar wel een beetje verdrietig. Wel, omdat het tussen ons uiteindelijk toch niet ging. Nee, ik hou niet zo van dat stoeien en zij wel, dus ze kwam tekort bij mij. Maar we hebben toch een fijne tijd gehad, samen. Ja, we gingen regelmatig op verkenning met zijn tweetjes en je kunt wel stellen dat ik haar het vak heb geleerd. Ja, ze had er ook wel talent voor, dat is ook wel weer waar. Ze kwam me vaak ophalen inderdaad, toen ze hier nog aan de overkant woonde. U denkt dat ze voor mijn brokjes kwam? Nee, dat heeft u helemaal mis want ze kwam wel degelijk voor mij. Ja, dan zaten we met onze neuzen tegen het glas, ieder aan een andere kant, weet u dat nog? Natuurlijk weet u dat nog.....
Maar nu heeft ze de Boez dus, en is ze bij ons ingetrokken. Nee, eerst vond ik dat helemaal niks. Ik dacht dat we misschien niet genoeg Gourmet zouden hebben voor vier, maar dat blijkt achteraf reuze mee te vallen gelukkig. Ja, nu vind ik het wel oké dat ze bij ons woont.
Kijk ze dan gaan, die twee. Ziet u nog kop of staart? Nee, ik ook niet.

Mevrouw Troy:

Nee, toen mijn zoon (Japekoppie - red.) verkering had met die Cera, zag ik dat helemaal niet zitten. Nee, veel te jong voor hem en bovendien erg brutaal. Maar nu ze met de Boez stoeit, vind ik het wel best dat ze hier woont. Ze houdt die wildebras tenminste bezig, en dat betekent voor mijn zoon en mij weer een stukje rust. Ja, van die Boez word ik af en toe inderdaad helemaal gek. Rent maar de trap op en af, springt zomaar over mij heen en jaagt me zo nu en dan ook op. Nee, daar houd ik dus helemaal niet van en eerlijk gezegd getuigt het van geen manieren als je het een oude dame als ik zo lastig maakt. Maar goed, Cera is een aardige afleiding voor dat Boezelgeval en dus heb ik haar aanwezigheid tenslotte maar geaccepteerd.

Nee, mijn leven is niet zo makkelijk. Toen ik bij u kwam, had ik alleen maar te maken met de Grote Koenk en zij heeft veel voor mij betekent. Toen ik Japekop's vader leerde kennen (Japie van de overkant - red.), kon er eigenlijk niks mis meer gaan in mijn leven, totdat ik zwanger van hem raakte. Vier zonen kreeg ik ja, en de bevalling was een drama voor mij. Het ergste was dat Japekop altijd thuis is blijven wonen. Ik meen dat dat uw schuld is? In elk geval zag ik hem liever gaan en nou is hij er verdorie nog. Ja, die verkering was alweer een drama voor me, toen haalde u ook nog die Boez in huis en tenslotte hebben we ook nog Cera erbij in huis gekregen. Terwijl u weet dat ik zo op mijn rust ben gesteld. Wel, gedane zaken nemen geen keer en ik heb er mee leren leven. Gelukkig heb ik een belangrijke baan bij het Katblad, dat maakt een hoop goed. En de zon schijnt weer regelmatig dus dat zit ook mee.

Ja, die twee stoeien leuk, als ik maar niet mee hoef te doen. Nee, geen haar in mijn vacht die daaraan denkt, meedoen dus. Maar laat die twee maar lekker rollebollen, als ze mij maar met rust laten, ja.

Hij vraagt er zelf om.

Boezelmans:
Zie je het nou? Dat Os er zelf om vraagt? Ja, want je zegt altijd dat ik degene ben die zo nodig wil stoeien en dat ik veel te wild ben met spelen, maar nu zie je met je eigen ogen dat hij degene is die begint. Nee, ik deed niks, Os ging op zijn rug en nu verwacht hij dat ik 'm grijp. Ja, voordat je me gaat demoniseren moet je wel de feiten kennen en nu zie je dus hoe de vlag ervoor staat. Os daagt Boez uit en niet andersom. Dus als hij zo weer eens ligt te piepen omdat ik hem zogenaamd pijn doe, heeft hij er zelf om gevraagd. Nee, niet meer dat: Ach arme Os, of Hee stoute Boez, huh?
Heb je het genoteerd? En in de krant zetten, heh?



Kijk, nou grijpt hij me om mijn nek. Nee, ik doe verder niks. Wel blijven opletten heh? Ja, in mijn nek bijten doet hij ook, alleen kan jij dat zo niet zien. Nee, je staat aan de verkeerde kant. Maar ik ga niet jengelen zoals hij altijd doet. Ja, ik laat hem even zijn gang gaan want dan denkt hij dat hij me de baas is. Nee, ik kan je verzekeren dat het straks weer andersom is, dan ben ik hem de baas. Ja, we wisselen het af, dat houdt de spanning er een beetje in en dan houden we eveneens de boel een beetje in evenwicht.



Zo, nou is hij moe. Ja, hij moet even uitrusten maar ik hou hem wel in de gaten. Wel, omdat hij zomaar weer bovenop me kan springen en dat mag niet gebeuren want straks is het weer mijn beurt. Om de baas te spelen inderdaad, je hebt het goed begrepen.
Nee, Cera doet niet mee want voor haar doen we te wild. Ja, straks ga ik wel weer met haar spelen. Maar ze vindt het trouwens ook best leuk om naar ons te kijken, en dan doen we net of we om haar vechten. Nee, dat hoeft niet in de krant want dat is meer privé ja. Nou, eigenlijk is Cera mijn vriendinnetje, maar Os mag ook met haar spelen zolang hij maar niet met haar gaat stoeien. Nee, ik ben de enige die hier met Cera mag stoeien. Ja, dat mag je weer wel in de krant zetten want dan kunnen ze daar rekening mee houden. Dat Cera van mij is, ja....

Vriendjes.

Cera heeft niet veel echte vriendjes (behalve de Boez), en daarom schrok ze toen Oscar opeens op de tafel sprong (want ze heeft regelmatig erge last van de pestkoppen uit de buurt, die meestal weinig goeds in de zin hebben). Maar Os is een lieverd en doet geen vlieg kwaad (nou ja, verkeerd voorbeeld maar bij wijze van spreken dan maar....), dus Cera hoefde niet te vluchten.



Nee, Os is ook een vriendje van Cera, vandaar dat er nodig geneusd moest worden! Nou is het ook wel weer zo dat Os er belang bij heeft om vriendelijk te zijn tegen Cera, want hij zit regelmatig met zijn snufferd in haar etensbakje en daar zegt ze helemaal niks van of over. Maar goed, het is in elk geval fijn om te mogen constateren dat Cera aan Os ook een vriendje heeft, en dat wilden wij graag met u delen!

Slokje water.

Daar was hij weer, de Witte van de overkant van de Gevaarlijke Weg! Hij had even op de redactietafel gezeten voor een slokje uit de waterbak, maar toen de fotograaf naar buiten kwam en een plaatje wilde schieten van deze mooie haarfabriek, ging hij er vandoor. Hij keek nog wel even om om zich ervan te verzekeren dat hij niet door ons werd gevolgd, en verdween toen in de richting van de Kruidentuin. Japekoppie ging hem nog achterna, maar bij thuiskomst had hij helaas niks te melden over deze Witte. Ja, wij moeten maar eens een functioneringsgesprek hebben met onze seniorverslaggever!

Fijne stad!

Wij gingen even naar het terras van DOK2 om te zien of de terraskat Thassos aanwezig was en hem te vragen hoe het met hem ging. Maar Thas was er niet; waarschijnlijk had hij geen dienst of had andere, belangrijkere dingen te doen (zoals ergens stennis schoppen).
Wel, net toen wij ons in een stoel hadden laten zakken voor een kopje koffie, kwam er een muziekboot langs!

Ja, haarfabrieken kunnen dan wel aardig blazen, maar deze damesmensen konden er ook wat van!

Een zeer vrolijk begin van de dag, en weer de conclusie: Wat is Leiden toch een heerlijke stad!

Hekel aan de winter.

Gisterochtend zagen wij Luna in de Kruidentuin. Ze lag wat de doezelen en was helemaal niet blij met onze komst.



Wij waren wel blij om haar te zien! Luna komt de laatste tijd weer wat meer buiten, en we zien haar eveneens wat vaker op het achterdak. Waarschijnlijk bevalt het lekkere weer van de laatste tijd haar goed, en dat geeft een oude dame weer wat meer energie, heh?
Wij hoorden van haar mens dat Luna de winter liever overslaat. Ze blijft, wanneer het sneeuwt en vriest, bij voorkeur binnen omdat zij zeer slechte herinneringen heeft aan de vrieskou. Hoe dat komt? Wel, Luna werd als jonge dame gevonden met haar tong vastgevroren aan een ijzeren hek of paal. Zij kwam in het asiel terecht en werd daar natuurlijk uitstekend opgevangen, maar hield wel een gespleten tong over aan haar vries-avontuur. Gelukkig kwam er al snel een mens opdagen (haar huidige mens dus) dat erg graag voor haar wilde zorgen, maar die ene winter zal zij nooit meer vergeten. Luna kan overigens uitstekend eten met haar gespleten tong, en met blazen en grommen heeft zij ook geen moeite.



Dat merkten we toen zijn gistermiddag bij ons langskwam om uit de waterbak te drinken, want Oscar zat daar (volgens haar) in de weg, en Luna was heel goed in staat om Os van de tafel te blazen en te grommen; zij gaf hem daarbij nog een tik na ook.




Even later kreeg Japekoppie (u ziet hem nog net achter de plantenpot) de wind van voren. Ja, Luna heeft zo te merken helemaal geen last van haar eens bevroren en beschadigde tongetje, en dus hoeven wij ook geen medelijden met haar te hebben.
Soms echter kan zij wat in de war zijn, is een eindje van huis gelopen en lijkt de weg dan niet meer terug te kunnen vinden, of heeft op dat moment zo'n last van haar spieren of gewrichtjes dat zij bepaalde sprongen niet meer kan maken. In elk geval zit zij dan net zolang te mauwen tot zij door haar mens wordt opgehaald (wij schreven hier al eerder over....).
Maar gisteren was deze dame dus in topconditie, en dat doet ons deugd.